Հինգերորդ հատված (մինչև «ապա օրորվելով մոտեցավ անկողնուն, պառկեց ու անմիջապես քնեց։»)

Առաջադրանքներ.

• —Շատ քիչ բան է պետք այդ հիմար մարդկանց երախտապարտ դարձնելու համար,— ասաց Ոգին։ — Ո՞րն է այդ քիչ բանը:

Մարդկանց հետ լավ լինել, երջանկություն պարգևել մարդկանց, կյանքը դարձնել հաճելի և ուրախ՝ լինի դա գործեր անելով կամ բարի լինելով։

• Եթե նույնիսկ ասես, որ դա արվում է խոսքով կամ հայացքով, այնպիսի փոքր ու աննշան բաներով, որոնք անհնար է գումարել ու հաշվել, միևնույն է, նրա պարգևած ուրախությունը մի ամբողջ հարստություն արժե։ — Համաձա՞յն ես, թե՝ ոչ. ինչու՞:

Համաձայն եմ։ Ուրախությունը հարստությունից կարևոր է։ Կարող ես աշխարհում ամեն ինչ ունենալ, բայց եթե ուրախ չես, այդքան էլ լավ չի լինի։ Առանց ուրախության, երջանկություն չկա, և ամեն բան կորցնում է իր արժեքը։

• Աչքերն ագահ ու անհանգիստ փայլ էին ստացել, որից երևում էր այն կիրքը, որն արմատներ էր ձգել նրա հոգում, և որ այդ աճող ծառն իր ստվերով կարող էր ամբողջովին կլանել նրան։ — Այդ ի՞նչ ծառ էր և ինչպե՞ս այն կարող էր կլանել Սքրուջին:

Հոգսերի և ընչաքաղցության ծառն էր, և ընչաքաղցությունն արդեն Սքրուջի կերպարին սկսել էր կլանել, և նա սկսել էր դժբախտ մարդ դառնալ։