«Ժամանակի մեքենան» ամենահայտնի գիտաֆանտաստիկ վեպերից է և հայտնի գրող Հերբերտ Ուելսի առաջին գործերից։ Գրվել է 1895 թվականին։ Այն առաջին գիտաֆանտաստիկ գիրքն էր, որը իրականում փորձել է պատկերել ժամանակի մեջ ճանապարհորդությունը: Այն լիովին հակասում է այն սպասելիքներին, որոնք մարդիկ սովորաբար ունենում են՝ պատկերացնելով մարդկության ապագան:
Գրքում հերոսը պատմում է իր ընկերոջ՝ ժամանակի ճանապարհորդի պատմությունը: Ժամանակի ճանապարհորդը, ում անունը երբեք չի բացահայտվում, խելացի, բայց տարօրինակ գիտնական է; Նա հայտնագործել է, որ գոյություն ունեն չորս չափումներ, ինչը իրականում նշանակում է, որ մարդիկ կարող են հեշտությամբ շարժվել ոչ միայն վեր ու վար, ձախ և աջ, առաջ և հետ, այլ նաև տեղաշարժվել ժամանակի միջով: Քանի դեռ դուք ունեք համապատասխան սարք և արագություն, դուք կարող եք կոտրել ժամանակի սահմանափակումները և տեղափոխվել դրանով:
Եվ այսպես, ժամանակի ճանապարհորդը հասնում է 802701 թվական, որը հարյուր հազարավոր տարիներ առաջ է իր ժամանակից: Երբ նա վերջապես հասնում է ապագային, նա գտնում է, որ իր քաղաքը՝ Լոնդոնը, ամբողջովին անհետացել է: Քաղաքը կազմող ոչ մի շենք այլեւս կանգուն չէ։
Այստեղ՝ Լոնդոնի տեղում, նա գտնում է ապագա մարդկային ռասան, ավելի ճիշտ՝ ռասաները, քանի որ մարդկային տեսակը «վերաճել» է երկու ռասայի։ Գետնի վերևում ապրում են Էլոյները՝ նուրբ, հեքիաթային, մանկական արարածներ, որոնց գոյությունը կարծես ազատ է պայքարից և նվիրված է միայն հաճույքներին: Սակայն գոյություն ունի էակների մեկ այլ ռասա՝ Մորլոկները, որոնք ապրում են գետնի տակ, և որսում ու սնվում են թույլ, անպաշտպան Էլոյներով, չնայած մի ժամանակ ենթարկվել են նրանց:
Սա, ի վերջո, մարդկային ցեղի էվոլյուցիայի մի ուսումնասիրություն է, որտեղ ունևորները և չունևորները, կամ կապիտալիստներն ու աշխատողները մարդկության զարգացման արդյունքում բաժանվել են երկու տարբեր հակառակորդ ռասաների:
Գիրքը շատ հետաքրքիր էր, և այն շատ սիրեցի։ Տպագրվելուց հետո այն ոգեշնչել է բազմաթիվ այլ գրողների։
Դավիթ Ապիտոնյան 