Չգիտեմ ինչպես էր պատահել, բայց բանն այն է, որ մի գեղեցիկ օր այդ փայտի կտորը ընկավ մի ծերուկ ատաղձագործի արհեստանոց։ Ատաղձագործի անունը վարպետ Անտոնիո էր, թեև բոլորը նրան կոչում էին վարպետ Չիլիեջա:
Վարպետ Չիլիեջան այդ փայտի կտորը տեսնելուն պես խիստ ուրախացավ և, ուրախությունից ձեռքերը շփելով, կիսաձայն մրթմրթաց.
— Այս փայտի կտորը ճիշտ ժամանակին ձեռքս ընկավ. հիմա սրանից փոքրիկ սեղանի ոտք կպատրաստեմ։
Ասածն՝ արած էր. իսկույն ձեռքն առավ սրած ուրագը՝ կեղևը հանելու և տաշելու համար։ Բայց երբ ուրագը վեր բարձրացրեց հարվածելու համար, տեղն ու տեղը քարացավ, որովհետև ականջը մի շատ բարակ ձայն ընկավ, որը խնդրելով ասաց.
— Այդքան ուժեղ մի՛ խփիր…
բանն
օր – ուղղական
փայտի – սեռական
կտորը – ուղղական
ծերուկ – ուղղական
ատաղձագործի – սեռական
արհեստանոց – ուղղական
վարպետ – ուղղական
Անտոնիո – ուղղական
Չիլիեջա – ուղղական
Չիլիեջան – ուղղական
ձեռքերը – ուղղական
ժամանակին – տրական
ձեռքս – ուղղական
սեղանի – սեռական
ոտք – ուղղական
ձեռքն – ուղղական
ուրագը – ուղղական
կեղևը – ուղղական
ականջը – ուղղական
ձայն – ուղղական
Դավիթ Ապիտոնյան 